Είναι πλέον αδιαμφισβήτητο ότι η τηλεόραση – «καλωδιακή» (συνδρομητική) και μη – διανύει μια χρυσή εποχή με πάρα πολλές αξιόλογες σειρές που αυξάνουν τον ανταγωνισμό, με πολλούς ήδη αναγνωρισμένους από μεγάλου μήκους ταινίες ηθοποιούς να συμμετέχουν σε αυτές, με στούντιο, γενικότερες υποδομές, μπάτζετ, σενάρια ακόμα και καλύτερα των ταινιών και σίγουρα με ερμηνείες ηθοποιών που θα άξιζαν οπωσδήποτε Όσκαρ, αλλά λόγω του ότι είναι σειρές μπορούν να προσβλέπουν σε κάποιο Έμι ή Χρυσή Σφαίρα. Σε αυτό το πλαίσιο παράγονται σειρές και από μικρότερα στούντιο, οι οποίες συνιστούν ευχάριστες εκπλήξεις για το κοινό, όπως εν προκειμένω η σειρά Killing Eve του διαδικτυακού συνδρομητικού καναλιού BBC America. Η σειρά θα μπορούσε κατ’αρχήν να χαρακτηριστεί κατασκοπευτικό αστυνομικό θρίλερ και αφορά το 
«κυνηγητό» μεταξύ μιας αστυνομικού – πρώην σε ένα σημείο- ερευνήτριας –ντεντέκτιβ-, η οποία ονομάζεται Εύα Πολάστρι και την υποδύεται η γνωστή από την σειρά Grey’s Anatomy ηθοποιός Sandra Oh, και από την “άλλη μεριά” μιας πληρωμένης, «λουσάτης» δολοφόνου, η οποία ονομάζεται Βιλανέλ (Vilanelle) και την υποδύεται η γνωστή από την σειρά The White Princess ηθοποιός Jodie Comer.
Η σειρά όμως όσο εξελίσσεται η πλοκή γίνεται ένα ψυχολογικό θρίλερ καθώς η γλυκιά κατά τα φαινόμενα Βιλανέλ είναι μια ψυχοπαθής – sociopath -, η οποία αδυνατεί να λειτουργήσει «κανονικά» στο κόσμο, όπως ίσως θα ήθελε και η ίδια. 
Όπως αναφέρει στην αρχή «θέλει κάποιον μαζί με τον οποίο να μπορεί να παρακολουθήσει ταινίες», κάτι απλό και «κανονικό» για την κοινωνία που ζούμε, και η οποία απολαμβάνει να σκοτώνει κόσμο ή τουλάχιστον την ευχαριστεί «να κάνει την δουλειά της σωστά». Είναι γεγονός όμως, ότι πολλοί φόνοι της είναι βίαιοι και επηρεάζονται από την ψυχοπάθεια της. Προς την κατεύθυνση του ψυχολογικού θρίλερ κινείται η πλοκή όσον αφορά και το γεγονός πως η αστυνομική ερευνήτρια η Εύα παθαίνει μια εμμονή με την ιδέα αρχικά μιας γυναίκας πληρωμένης δολοφόνου, αναρωτώμενη εξ αρχής «τι είναι αυτό που κάνει μια γυναίκα δολοφόνο» και ύστερα με την ίδια την Βιλανέλ ως άτομο, ενώ η εμμονή αυτή παίρνει σταδιακά την μορφή μιας -ερωτικής (;) έλξης. Κι η Βιλανέλ όμως από την άλλη δεν μένει καθόλου αδιάφορη από την ύπαρξη της Εύας. Έτσι λοιπόν, αυτές οι δυο γυναίκες μπλέκονται σε αυτό το «παιχνίδι», το κυνηγητό με ένα αβέβαιο τέλος και παράλληλα η πλοκή εξελίσσεται με απρόβλεπτες εξελίξεις, με τροπές καθ’ όλη την διάρκεια της σειράς και με το κοινό να προσπαθεί να μπει στο σχετικά «διαστροφικό» μυαλό της Βιλανέλ, η οποία πρέπει να σημειωθεί πως σε αντίθεση με αντίστοιχους χαρακτήρες όπως ο Dexter στην ομώνυμη σειρά δεν έχει ηθική «πυξίδα», δεν την ενδιαφέρει να δικαιολογήσει κάπως τις πράξεις της: όταν την ρωτούν τα θύματα της για ποιό λόγο τους σκοτώνει απαντάει «Δεν ξέρω», το οποίο ίσως είναι κι αμφίσημο. 
Δεν την ενδιαφέρει να μάθει για ποιό λόγο της ζητείται να τους δολοφονήσει ή δεν την ενδιαφέρει πραγματικά καθόλου γιατί το κάνει; Η ηθοποιός που ενσαρκώνει τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, η Jodie Comer, είναι αξιέπαινη για αυτή της την ερμηνεία, εκτός εάν είναι κι η ίδια ψυχοπαθής! (lol). Πέρα από το ότι είναι πειστική -ειδικά το βλέμμα της όταν δολοφονεί – δίνει μια διασκεδαστική νότα σε αυτό τον χαρακτήρα που δεν αφήνει περιθώριο να μην την συμπαθήσει το κοινό, παρά το γεγονός ότι είναι μια ψυχρή δολοφόνος χωρίς ηθική και αναστολές. (Για όσους έχουν παρακολουθήσει την ίδια ηθοποιό στη σειρά The White Princess θα καταλάβουν ότι δεν έφταιγε μάλλον αυτή που φαινόταν κάπως «εκτός» και αποδιοργανωμένη η ερμηνεία της στην εν λόγω σειρά.)
Ένας άλλος παράγοντας στη σειρά που ίσως μας «κρατάει» την προσοχή είναι η ισορροπία από επεισόδιο σε επεισόδιο ανάμεσα στο απρόβλεπτο και το άγνωστο με διάφορους άλλους χαρακτήρες να παίζουν το «μεγαλύτερο παιχνίδι».
Η σειρά μας πηγαίνει από το Ηνωμένο Βασίλειο έως την Ρωσία και σε συνομωσίες που αφορούν ολόκληρο τον κόσμο εστιάζοντας στις δύο γυναίκες πρωταγωνίστριες, οι οποίες συνεχώς προσπαθούν από την μια να ενδώσουν πλήρως στα ένστικτα τους και τις παρορμητικές ενέργειες και από την άλλη να συγκρατηθούν από όλα αυτά. Όλη σειρά έως το τέλος της δημιουργεί μια ανασφάλεια, μια αίσθηση του ότι ούτε η ίδια η σεναριογράφος δεν ξέρει τι τελικά θα συμβεί όταν οι δυο γυναίκες, οι οποίες είναι «επικίνδυνες» κατά κάποιο τρόπο η μια για την άλλη, βρεθούν μόνες τους σε ένα δωμάτιο, κάτι που συμβαίνει στην τελευταία σκηνή της σειράς .
*Τα εύσημα για την επιτυχία της σειράς τα χρεώνεται και δικαίως η σεναριογράφος της Phoebe Waller-Bridge, η οποία δημιούργησε και έγραψε όλη την σειρά μόνη της, ενώ η χαρακτηριστική αίσθηση του χιούμορ που έχει και διαπερνά σε πολλά σημεία τους διαλόγους της σειράς έγινε αντιληπτή και εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως από το κοινό.
